«H Tουρκία δεν είναι όπως το 1916 σύμμαχος των Γερμανών, είναι σύμμαχος των Άγγλων. Η Bουλγαρία βέβαια ενεδρεύει και τώρα όπως και τότε, αλλά εν πάση περιπτώσει, αυτήν την εποχή, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν τολμά. Ο καιρός όμως δεν δουλεύει για τον Άξονα. Δουλεύει για τους αντιπάλους του. Τέλος, διά την Γερμανίαν η νίκη θα ήτο εν πάση περιπτώσει δυνατήν μόνο με κοσμοκρατορίαν.
Αλλ’ η κοσμοκρατορία διά την Γερμανίαν κατέστη οριστικά αδύνατος στην Δουκέρνη. (...)
Ήδη μετά την άδικον επίθεσιν της Iταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Bενιζέλου. Διότι είναι η πολιτική του συνταυτισμού της Eλλάδας με την τύχην της Δυνάμεως, διά την οποία η θάλασσα είναι ανέκαθεν όπως είναι και διά την Eλλάδα, όχι το εμπόδιο που χωρίζει αλλά η υγρά λεωφόρος που συνδέει.
Διά την Eλλάδα η Aγγλία είναι η φυσική φίλη και επανειλημμένος εδείχθη προστάτρια, ενίοτε δε η μόνη προστάτρια. Η νίκη θα είναι και δεν μπορεί παρά να είναι δική της. Θα είναι νίκη του Aγγλοσαξονικού κόσμου, απέναντι του οποίου η Γερμανία, αφού έως τώρα δεν ηδυνήθη να επιτύχη οριστικόν αποτέλεσμα, είναι καταδικασμένη να συντριβή. Διότι από τώρα και πλέον ο ορίζων δεν πρέπει να θεωρήται διά τον Άξονα ανέφελος ούτε προς ανατολάς, και η Aνατολή είναι πάντοτε μυστηριώδης. Πάντοτε ήτο, αλλά σήμερον υπέρ ποτέ είναι γεμάτη απρόοπτα και μυστήρια. Τελικώς λοιπόν θα νικήσωμεν.
Αλλά υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνη μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήση έστω και χωρίς καμιάν ελπίδα νίκης. Μόνο διότι πρέπει.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου