Οσοι πιστεύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί των οποίων το βεληνεκές φτάνει πολύ πιο μακριά από το κόμμα τους αλλά και το αντίθετο θα δικαιώσουν την πίστη τους διαβάζοντας τη συνέντευξη της Λιάνας Κανέλλη, βουλευτή του ΚΚΕ και με δεκαετίες στο κορυφαίο επίπεδο της δημοσιογραφίας. Την ευχαριστούμε θερμά, γιατί δέχθηκε να μας μιλήσει και μάλιστα σε μία ημέρα εξαιρετικά δύσκολη από το βαρύ πρόγραμμα. Ηταν την Πρωτομαγιά, την ώρα της διαδήλωσης. Οι προβληματισμοί από όσα είπε πιστεύουμε ότι είναι... δημιουργικοί και ελπίζουμε ότι, πού θα πάει, κάτι θα γίνει να ξανασηκωθεί να δει τον ήλιο αυτός ο λαός που υφίσταται δυσανάλογα αρνητικές συνέπειες.
Αν μου επιτρέπετε, να σας μεταφέρω τον χαρακτηρισμό που ακούστηκε ανάμεσα σε συζητήσεις που έκανα με σημείο αναφοράς το πρόσωπό σας: «Η Κανέλλη είναι ένα κόμμα από μόνη της!» Κυρία Κανέλλη, επανέρχεται συνεχώς στις μέρες μας ο όρος «εργασιακός Μεσαίωνας». Θα ξεκινήσω κι εγώ από αυτό, καθώς, αφού ο συγκεκριμένος όρος χρησιμοποιείται από πολιτικούς και πολιτικούς αναλυτές, αυτό φανερώνει πως σημειώνεται μια σημαντική υστέρηση στα εργατικά κεκτημένα.
Νομίζω πως γίνεται ό,τι αφήσαμε να γίνει. Η επίθεση δεν είναι ούτε τωρινή, ούτε καινοφανής. Είναι όμως πιο κυνική, πιο άγρια, πιο ωμή. Και κυρίως, πιο στρεβλά περασμένη επικοινωνιακά. Στις μέρες μας, γι’ αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, είναι πολύ πιο εύκολο να το παρουσιάζουν όπως θέλουν. Η απάντηση θα έρθει όπως έρχεται πάντα. Θα έρθει από αυτούς που θέλουν και από αυτούς που μπορούν και κοιτάζουν τον ήλιο.
Θα έρθει απάντηση πιστεύετε; Προσωπικά είμαι απαισιόδοξη…
Κοιτάξτε, διανύουμε μια περίοδο όπου το εργατικό κίνημα μοιάζει να είναι ηττημένο. Χθες συνάντησα έναν άνθρωπο εργαζόμενο στις Ενοπλες Δυνάμεις, που ως τέτοιος διαθέτει μια πιο πειθαρχημένη σκέψη, αλλά και ανοικτό μυαλό. Με ρώτησε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Και προσέξτε το σχόλιό του. Μου ανέφερε πως «μας έδωσαν την εντύπωση ότι χρωστάμε. Και μας έκαναν να ντρεπόμαστε. Σαν να χρωστάμε εμείς, ο καθένας από μας». Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας λυσσαλέας προπαγάνδας. Αμα σου χρωστάω, ό,τι και να μου πεις, ό,τι και να μου κάνεις, εγώ σου χρωστάω. Πώς, λοιπόν, να αντιδράσω, αφού σου χρωστάω; Την ίδια στιγμή που μου λέει αυτά, δεν γνωρίζει ότι έχει περάσει η τροπολογία που λέει πως ό,τι πουληθεί από δημόσια περιουσία θα πάει κατευθείαν στους δανειστές μας.
Α, ωραία, τώρα που μας το λέτε, ησυχάσαμε κι εμείς, μην και μείνουν οι δανειστές μας παραπονεμένοι…
Μην ανησυχείτε! Δεν θα ’χετε να φάτε εσείς και τα παιδιά σας, δεν θα μπορείτε να τα στείλετε σχολείο, αλλά μην ανησυχείτε, οι δανειστές θα έχουν εξυπηρετηθεί. Ισως να ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, ωστόσο ταυτόχρονα αναρωτιέμαι: αυτή η πολιτική τι «πάτο» βλέπετε να έχει; Βλέπετε εσείς να έχει έναν πάτο αδράνειας; Τώρα για το τι θα γίνει; Αρκεί να θυμηθούμε το σύνθημα για την εργατική Πρωτομαγιά: «Δεν είναι αργία, είναι απεργία». Τώρα αρχίζουμε και βλέπουμε ότι «δεν είναι αργία, είναι ανεργία!».
Ετσι είναι, μιλάμε πλέον για ανεργία που πάει να αγγίξει το 20%. Είναι, όμως, ο κόσμος τόσο τρομοκρατημένος που έπιασε τόσο πολύ αυτό το επικοινωνιακό τέχνασμα;
Δεν είναι κυρίως ζήτημα τρόμου, αλλά αποϊδεολογικοποίησης κάθε μορφής αγώνα.
Τις τελευταίες μέρες, είχαμε τους γάμους του πριγκιπικού ζεύγους στην Αγγλία και όλοι οι δημοσιογράφοι έσπευσαν να συνδέσουν το γεγονός με τη χλιδή, το «μεγαλείο» και το θέαμα με τη χαρά. Κάτι που σημαίνει ότι, ακόμα και υποσυνείδητα, βλέπουμε τον πολίτη κυρίως ως καταναλωτή. Η χαρά του έχει ταυτιστεί με την κατανάλωση και τη χλιδή.
Σε τελευταία κείμενά μου, γράφω για την «πριγκιπέσα της χωματερής». Την ώρα που οι τηλεοπτικοί σταθμοί μετέδιδαν τις εικόνες από το Λονδίνο, ένα μικρό κείμενο στο κάτω μέρος της οθόνης ενημέρωνε για την εύρεση του έκτου πτώματος, μιας νεαρής Φιλιππινέζας 25 ετών στη χωματερή της Φυλής. Πρέπει, όμως, να δούμε ότι το κύριο θέμα δεν είναι απλά η διαπίστωση αυτών των γεγονότων. Για να δούμε ως παράδειγμα τον ρόλο των συνδικάτων. Συνδικάτα τα οποία συμβιβάστηκαν, που πήγαν με το μέρος της κυβέρνησης και που δέχτηκαν αυξήσεις της τάξης του 0,70%. Συνδικάτα που συναίνεσαν στην κεντρική ελληνική, αλλά και ευρωπαϊκή πολιτική να πάμε σε ελαστικές σχέσεις εργασίας, σε μερική απασχόληση πέντε ημερών, που στη συνέχεια έγιναν τρεις ή δύο, με ανάλογη μείωση του μισθού των εργαζόμενων. Πού ήταν τότε οι ανησυχούντες, όταν βιομήχανος στη Βόρειο Ελλάδα πλήρωσε εκατομμύρια για λύτρα απαγωγής και στη συνέχεια μείωσε τους μισθούς των εργατών 10%;
«Ο πόλεμος είναι ο τρόπος για να βγάλει το κεφάλαιο κέρδη»
Επανερχόμαστε, λοιπόν, σε έναν σύγχρονο φεουδαλισμό, σαν αυτόν που ζήσαμε στον Υστερο Μεσαίωνα;
Απολύτως. Και σε μία νέας μορφής αποικιοκρατία. Υπάρχει μια περιρρέουσα σήψη. Η εποχή μας είναι εποχή δωσίλογων.
Πολύ λαοφιλών, όμως, δωσίλογων. Εχετε δηλώσει παλαιότερα πως η σύγχρονη Ευρώπη αποζητά τη δουλεία και φτιάχνει και τους δούλους της…
Απολύτως. Σε βομβαρδισμούς στη Λιβύη σκοτώθηκε ο γιος του Καντάφι και τρία εγγόνια του. Εγώ είδα αμήχανους δημοσιογράφους στο CNN και στα άλλα δίκτυα. Τι να πούνε τώρα; «Μεγάλη ηρωική πράξη μες στη νύχτα;» Και οι Ιάπωνες κοιμόντουσαν, όταν έπεσε η βόμβα στη Χιροσίμα, με άλλοθι που επί 50 χρόνια εκμεταλλεύθηκε η προπαγάνδα να τελειώσουμε με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και στα πέντε χρόνια από τη ρίψη των ατομικών όπλων, κλείστηκε η συμφωνία για την κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων όπως της Φουκουσίμα που σήμερα πνίγει τον κόσμο στη ραδιενέργεια. Βλέπετε, λοιπόν, ότι ο πόλεμος είναι ο τρόπος για να βγάλει το κεφάλαιο κέρδη. Και ακόμα χειρότερα. Στη συνέχεια, έδειχναν εικόνες από τη Βεγγάζη με κάποιους να πετάνε πυροτεχνήματα, επειδή σκοτώθηκε ο γιος του Καντάφι. Σας ρωτώ: είναι 21ος αιώνας αυτό; Εγώ το βρίσκω 11ο και μάλιστα με κόπο. Βαθύ Μεσαίωνα. Χίλια χρόνια πίσω.
Και οι Ναζί, τάξη ήθελαν να επιβάλουν
Οταν πριν από λίγα χρόνια υπογράφηκε η συνθήκη Μπολκενστάιν –που ρυθμίζει τα εργατικά δικαιώματα μεταναστών–, όταν οι ευρωπαϊκές χώρες κλείνουν τα σύνορά τους στους μετανάστες που προέκυψαν από τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη, μετανάστες που οι ίδιοι δημιούργησαν, όταν χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία ζητούν αναθεώρηση της Συνθήκης Σέγκεν, μέσα σε όλα αυτά πώς μπορεί κάποιος να οχυρωθεί;
Αλλοθι είναι όλα αυτά. Οι ευρωπαϊκοί λαοί έφαγαν τον μπερλουσκονισμό κατά πρόσωπο. Πάρτε για παράδειγμα τη Γένοβα, όπου χρησιμοποιήθηκε η Συνθήκη Σέγκεν ως πρόσχημα για να εμποδιστεί η προσέλευση κάποιων. Αντίθετα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, που έγινε πρόσφατα στη Γερμανία, είχαμε άρση της Συνθήκης Σέγκεν, προκειμένου να επιτραπεί η είσοδος σε πόρνες από τις πρώην ανατολικές χώρες πιο εύκολα, «προς ανακούφιση του πληθυσμού». Σε όποιον δεν αρέσει αυτό το οικοδόμημα, σκέπτεται, οργανώνεται, αναπτύσσει πολιτικές και κάτι κάνει. Η απαθής, ενδο-τηλεοπτική και εξω-τηλεοπτική επισήμανση ότι τα πράγματα πάνε χάλια δεν κάνει τίποτα. Είναι η αρχή της ήττας για κάθε είδους εργατικού κινήματος και υπεράσπισης πολιτικού δικαιώματος. Σηκώνεις τα μανίκια και δουλεύεις. Αυτό κάνεις! Δεν δουλεύεις για τα αφεντικά σου. Δουλεύεις για την τάξη σου, για τα δικαιώματά σου, γι’ αυτά που σου πήρανε πίσω. Δημιουργείς αναχώματα, προσπαθείς να εμποδίσεις την επίθεση. Είσαι αλληλέγγυος με αυτούς που προσπαθούν με τον ίδιο τρόπο. Αμα βυθιστούμε στο «ο θάνατός σου, η ζωή μου» και στο «γαία πυρί μιχθήτω», χωρίς να μας νοιάζει για το τι έρχεται, τότε έχουμε κλειστεί σε ένα σάπιο μικρό φεουδάκι, στο οποίο νομίζουμε ότι μπορούμε να επιζήσουμε.
Με συγκλόνισε όταν, ενώ παρακολουθούσα το γεγονός του θανάτου του Σάντα, που μαζί με τον Γλέζο κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, άκουσα δίπλα μου να λένε ότι τώρα που ήρθε η τρόικα, τα πράγματα θα μπουν σε μια τάξη.
Οταν ακούτε νέα τάξη, μυρίζει ανθρώπινο αίμα, καμένη σάρκα, πεθαμένα παιδιά, πάντα αιτιολογημένα. Και οι Ναζί, τάξη ήθελαν να επιβάλουν. Είναι εκφασισμός της καθημερινότητας, είναι παγίδευση. Είναι παρήγορο που μια μεγάλη μερίδα του εργαζόμενου κόσμου αρχίζει να συνειδητοποιεί το μέγεθος του ψέματος, την παγίδευση περί του «παραδείσου» του ευρώ, κ.λπ. Μένει να δούμε πώς αυτή η μάζα θα εκφραστεί. Και αυτό μπορεί να γίνει οργανωμένα και μόνο. Δεν μπορούμε να πάμε στον χουλιγκανισμό, στα τελευταία θλιβερά γεγονότα του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος.
Πιστεύετε ότι η άνοδος της Ακροδεξιάς οφείλεται σε κενά που αφήνει ακάλυπτα η Αριστερά;
Δεν νομίζω ότι συμβαίνει αυτό, όπως δεν νομίζω ότι υπάρχει ο γενικευμένος και εξωραϊσμένος όρος «Αριστερά». Το ΠΑΣΟΚ, αυτή τη στιγμή, εφαρμόζει στυγνή νεο-φιλελεύθερη πολιτική και μεταξύ τους μπορεί να αποκαλούνται αριστεροί. Δεν θα «βαφτίσουμε το ψάρι – κρέας». Η πραγματική Αριστερά έχει το χαρακτηριστικό ότι δεν θεωρητικολογεί αενάως, αλλά δρα, ειδικά εκεί που εκπροσωπεί την εργατική τάξη. Στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στον δρόμο, στη χωματερή. Μια κατάσταση δεν ανατρέπεται γράφοντας πύρινα αρθρίδια. Ανατρέπεται, πείθοντας με τη δράση σου τον κόσμο να την ανατρέψει ο ίδιος. Η αντίσταση δεν γίνεται με διαφημιστικά μηνύματα.
Εχετε πει παλαιότερα κάτι εξαιρετικό: «Οταν συσσωρεύονται τα εγκλήματα, τότε είναι που γίνονται αόρατα».
Είναι πολύ καλή φράση, με την επισήμανση ότι αυτοί που ψήφιζαν ήξεραν τι ψήφιζαν. Και δεν είναι θέμα προσώπων, είναι θέμα πολιτικής. Οταν επιλέγεις μια πολιτική, η οποία παράγει πλούτο τον οποίο πρέπει να κρύψει, να συσσωρεύσει και στη συνέχεια να επιτεθεί εναντίον σου για να μην έχεις εσύ δικαιώματα, δεν μπορείς μετά να αποποιείσαι τις ευθύνες σου. Αυτός ο λαός δεν ψηφίζει με νοθεία από το 1974 και μετά. Αρα, κάποια στιγμή, πρέπει να πάρει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί για να μπορέσει να φτιάξει μια διαφορετική συλλογικότητα.
Πιστεύετε ότι αυτό θα το δει ο κόσμος;
Νομοτελειακά. Ετσι είναι να γίνει και έτσι θα γίνει! Το Λονδίνο, που τις προηγούμενες μέρες αποτέλεσε το σκηνικό ενός «παραμυθιού» με τον πριγκιπικό γάμο, είχε κλείσει νωρίτερα από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που διαδήλωναν κατά της αύξησης των πανεπιστημιακών διδάκτρων. Ας μην το ξεχνάμε αυτό!
Στη Φυσική, η μάζα μετατρέπεται σε ενέργεια και το αντίστροφο, υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Και αυτές έχουν να κάνουν κυρίως με τη φύση των σωματιδίων που αλληλεπιδρούν. Περνώντας στον πολιτικό – κοινωνικό χώρο, ποιες χρειάζεται να είναι οι συνθήκες για να γίνει η ενέργεια μάζα και το αντίστροφο;
Εξαιρετική η ερώτηση, αν και δεν έχω σπουδάσει Φυσική και Μαθηματικά, αλλά είμαι λάτρης των επιστημών. Επί του πρακτέου, ειλικρινά, είναι σαν να κάνετε πρόταση με την ερώτηση. Χρειάζεται μέτωπο συμμαχίας της εργατικής τάξης, έχοντας συνείδηση της τάξης στην οποία ανήκουμε. Φτιάχνουμε μέτωπο με τους αυτο-απασχολούμενους και τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, τον φτωχό και τον άκληρο. Και οργανώνουμε ένα κεντρικό σχεδιασμό –γιατί αυτό είναι που ζητά ο κόσμος– που να εξυπηρετεί τους σκοπούς αυτούς.
Κα Κανέλλη, θα σταματήσουμε να φοβόμαστε;
Ναι, και τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι, εκτός των άλλων, υπάρχει και «Παναγία Α.Ε.» εισηγμένη στο Χρηματιστήριο.
paraskhnio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου