Το κατάντημα της πατρίδας

Καμιά φορά αρκεί ένα απλό γεγονός τής καθημερινότητας για να συνειδητοποιήσεις όσα δεν σου λένε όλες οι αναλύσεις τού κόσμου. Είχα παρκάρει στην Σόλωνος και είχα μόλις ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου μου για να μπω όταν με πλησίασε ένας κύριος γύρω στα πενήντα λέγοντάς μου παλικάρι μου είμαι  άνεργος σε παρακαλώ μια μικρή βοήθεια. Όχι δεν ήταν ζητιάνος όχι δεν ήταν πρεζάκι ήταν ένας κύριος αξιοπρεπής στο ντύσιμο και στην συμπεριφορά του.
Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν συγνώμη είσαι έλληνας!! Και η δεύτερη μήπως έχεις μια μικρή βοήθεια ..Ο άνθρωπος ήταν άνεργος ίσως απολυμένος και όταν τελικά του έδωσα δύο ευρώ κοντέψαμε να βάλουμε και οι δυο τα κλάματα. Κλάματα για την κατάντια που μάς έχουν φέρει, κλάματα  και για το πού έχει φτάσει η πατρίδα μας και ρωτάμε πρώτα αν είσαι έλληνας για να γνωριστούμε μεταξύ μας!! Κλάματα γιατί άνθρωποι αξιοπρεπείς οικογενειάρχες αναγκάζονται και βγαίνουν στην ζητιανιά. Και αυτό δεν είναι το μόνο περιστατικό που μου έχει τύχει.
Στο μετρό άλλη μια φορά ανάλογη περίπτωση με Έλληνα απολυμένο που πούλαγε εικονίτσες και ας μην αναφέρω περιστατικά γιατί φαντάζομαι όλοι πλέον τα συναντάμε στον δρόμο μας καθημερινά. Το χειρότερο σε έναν λαό δεν είναι να τον φτωχύνεις, φτώχεια έχουμε περάσει και άλλοτε  και επιζήσαμε, το χειρότερο είναι να πατήσεις την αξιοπρέπειά του και αυτό ακριβώς μάς έχουν κάνει.  
Μας έχουν πατήσει στην αξιοπρέπεια, μας έχουν καταντήσει επαίτες που γυρνάνε per mare per terra ψάχνοντας  ένα χαμηλότοκο δάνειο. Αν δεν σας το είπαν μάθετέ το, αυτός είναι ο νέος εθνικός στόχος μετά την είσοδο στην ΟΝΕ και μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες τώρα νέος στόχος τα φθηνά δάνεια! Εκεί μας έχουν οδηγήσει οι πολιτικοί. Κάποτε είχαμε μια χώρα που παρήγε τρόφιμα σε ποσότητες τέτοιες που αρκούσε να θρέψει τον πληθυσμό της και τώρα εισάγουμε πατάτες από την Αίγυπτο και σκόρδα από την Κίνα. Κάποτε είχαμε βιομηχανία μεταπρατική κυρίως αλλά και κάποιες σημαντικές βαριές μονάδες, τώρα άλλα εργοστάσια πουλήθηκαν σε ξένους και άλλα κλείσανε… κάποτε είχαμε μια χώρα όπου ζούσες με ασφάλεια και κοιμόσουνα με την πόρτα ανοιχτή …τώρα;
Πουληθήκαμε ολόκληροι για να μπούμε στο ευρώ που οι πολιτικοί μας παρουσίαζαν σαν μέγιστη επιτυχία. Δώσαμε 374 δραχμές για ένα ευρώ, διαλύσαμε την βιομηχανία μας που δεν μπόρεσε να αντέξει τον ανταγωνισμό και την αγροτική μας παραγωγή για να ακολουθούμε την αγροτική πολιτική της Κομισιόν και να τα αποτελέσματα!! Δεν μπορούμε αυτή την στιγμή ούτε τον πληθυσμό τής χώρας να θρέψουμε…
Και τελικά ποιο το όφελός μας από την ΟΝΕ; Μόνο χρέη τίποτα άλλο, ελλείμματα και χρέη. Οι πολιτικοί μας παρουσίασαν σαν μεγάλη εθνική επιτυχία ότι θα μπορούσαμε να παίρνουμε χαμηλότοκα δάνεια. Και πράγματι έπεσε πολύ χρήμα στην αγορά ανοίξανε τράπεζες και στο τελευταίο ορεινό χωριό και πούλαγαν δάνεια. Ενα δάνειο για κάθε τι περάστε κόσμε, δάνεια για αυτοκίνητο, για σπίτι, για διακοπές, δάνεια για Χριστούγεννα, δάνεια για Πάσχα, δάνεια, δάνεια, δάνεια. Αυτό ήτανε το τυρί στην φάκα που δεν έβλεπε ο κόσμος.
Σήμερα βρισκόμαστε με ένα από τα μεγαλύτερα χρέη στον κόσμο, ένα χρέος ουσιαστικά μη διαχειρίσιμο και μια διαλυμένη οικονομία που παράγει μόνο ελλείμματα και το κυριότερο έχουμε απωλέσει την εθνική μας κυριαρχία και μας κυβερνούν οι δανειστές μας. Ειλικρινά από το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν περιμένω πολλά, αυτοί εξάλλου μάς έφεραν εδώ, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερομ πάντως οι πολιτικοί έχουν την ευθύνη. Πραγματικά πιστεύω ότι το κατάντημα της πατρίδας είναι τέτοιο που πολύς κόσμος αναπολεί την δικτατορία που υπήρχε και ησυχία και τάξη και ασφάλεια και η Ελλάδα ήταν ακόμα ελληνική.
Αυτά τα ακούς πλέον πολύ συχνά σε συζητήσεις με απλό κόσμο στον δρόμο. Ισως τελικά αυτή να είναι η λύση αφού οι πολιτικοί βγάλανε την χώρα στο σφυρί. Ισως στο κατάντημα που έχουμε φτάσει τώρα μόνο μια δικτατορία μπορεί να μας σώσει από την εκποίηση. Μια δικτατορία που θα κλείσει τους κλέφτες πολιτικούς φυλακή ή εξορία με συνοπτικές διαδικασίες και θα διαλύσει τα κόμματα της χρεοκοπίας ώστε να γίνει μια καινούργια αρχή. Μια δικτατορία που θα σήκωνε το ανάστημά της στους διεθνείς τοκογλύφους και θα έβγαζε την χώρα από την οικονομική φυλακή του ευρώ. Μια τέτοια δικτατορία θα ήταν επανάσταση και θα την αγκάλιαζε ο λαός. Δεν ξέρω αν αυτό είναι όνειρο.
Αυτό που ξέρω είναι ότι η κουβέντα με τον πρώην αξιοπρεπή και νυν νεόπτωχο κύριο της αρχής του παρόντος άρθρου τελείωσε με την ευχή να σ’ έχει καλά ο θεός. Πράγματι εδώ που μας φτάσανε οι πουλημένοι στην ΝΤΠ πολιτικοί μας… ο Θεός να βάλει το χέρι του…
Του Γιώργου Σταφυλά