Ενας χρόνος από τότε που στην Κερατέα δεν έσκυψαν το κεφάλι

Είναι ορισμένες επέτειοι που δεν ξεχνιούνται και είναι και ορισμένοι άνθρωποι που επίσης δεν ξεχνιούνται, έστω και να δεν τους γνώρισες ποτέ.

Είναι ορισμένοι άνθρωποι και ορισμένα μέρη για τα οποία μπορείς να νιώθεις υπερήφανος και ταυτόχρονα ευγνώμων που υπάρχουν. Για αυτά που έκαναν, για αυτά που δίδαξαν, για τους δρόμους που έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν στη ζωή.

Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας. Των ανθρώπων εκείνων που δεν έσκυψαν το κεφάλι, που δεν υποτάχθηκαν, που αγωνίστηκαν, που είπαν το πολύ σπάνιο στις ημέρες μας «όχι».

Ενα «όχι» μεγάλο και υπερήφανο. Ενα «όχι» που δεν το σκέφτηκαν πολύ όταν ήρθε η ώρα να το πουν και που, όπως γράφει και ο ποιητής, αυτό το «όχι» μπορεί να τους ταλανίζει σε όλη τους τη ζωή μα αν τους ξαναρωτήσουν πάλι «όχι» θα πουν.

Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που οι κάτοικοι της Κερατέας έδωσαν έναν σκληρό μα ευγενή αγώνα. Από τότε που όπως έγραψε ένας από αυτούς σε ένα από τα ηλεκτρονικά μηνύματα που έστειλε στη στήλη, δεν επέτρεψαν να θαφτεί ο πολιτισμός τους κάτω από τα σκουπίδια και δεν επέτρεψαν να θαφτεί κάτω από τα σκουπίδια η γη που θα παραδώσουν στα παιδιά τους.

Ο,τι και αν πεις και ό,τι και να γράψεις για αυτούς τους ανθρώπους θα είναι λίγο. Μα ήταν τόσο μεγάλο αυτό που έκαναν. Είναι από τις πράξεις που δίνουν ελπίδα, που ορίζουν τον αγώνα και είναι από τις πράξεις που αποδεικνύουν ότι στη ζωή αξίζει όσο τίποτα άλλο το να μάχεσαι. Τους ευχαριστούμε πολύ!