Διαθήκη

Εμείς δεν θα πεθάνουμε. Δεν θα έχουμε την μίζερη συνήθεια των θνητών να μπούμε σε ξύλινο φέρετρο. Την τελευταία στιγμή θα έχουμε την ευλογία να αναπνεύσουμε τον αέρα που φέρνουν τα δέντρα της χώρας στα πνευμόνια μας. Θα πατάμε την ώρα εκείνη στο χώμα που μάθαμε να σηκωνόμαστε και εκεί θα πέσουμε… όρθιοι.

Εμείς δεν θα πεθάνουμε. Αυτοί που έζησαν με το καρδιοχτύπι της ψυχή τους και όχι με την λιποψυχία της καρδιά τους δεν έχουν την ευλογία να τους ανάβουν κερί. Δεν είχαν την κατάρα άλλωστε να χωρέσουν σε αριθμούς φορολογικού μητρώου αλλά ούτε και την ευκολία να αποδεχθούν την παράδοση και την οπισθοχώρηση όταν τα κύματα των «εθνικών» βαρβάρων κατέβαιναν κατασπαράζοντας τα Ιερά μας.

Εμείς δεν θα πεθάνουμε. Ένας χορός Πυρρίχιος θα είναι η τελευταία μας μάχη. Ο ένας δεμένος στις φλέβες του άλλου και τα μάτια καρφωμένα στον Ελληνικό Ουρανό που άντεξε να κοιτά τον κατ' εξακολούθηση βιασμό της Γης που μας γέννησε.

Εμείς δεν θα πεθάνουμε. Η τελευταία μας μεταλαβιά θα είναι το βλέμμα του συντρόφου μας που μέσα σε ένα δάκρυ χωράει όλους τους ωκεανούς της πίστης προς το Δίκαιο. Αυτό θα μεταλάβουμε και με αυτό θα πορευτούμε ήσυχοι αφού χώρεσε το στόμα μας τόσο μεγάλο όγκο Δικαιοσύνης.

Εμείς δεν θα πεθάνουμε. Απλά γιατί τις κηδείες μας τις παρακολουθήσαμε να εκτελούνται ενώ είμαστε εν ζωή. Είδαμε το κορμί μας να τρώγεται από δίποδα σκουλήκια, είδαμε τα φυλαχτά μας να αρπάζονται από δίποδα αρπαχτικά, είδαμε να καταστρέφουν ό,τι χτίσαμε με κόστος Ελπίδας, είδαμε να φτύνουν στους τάφους μας ενώ ακόμα η καρδιά μας χτυπούσε. Είδαμε πως είναι ο πραγματικός θάνατος.

Γι’ αυτό εμείς δεν θα πεθάνουμε. Δεν χώρεσε η ήσυχη ύπαρξή μας στα χαρτοφυλάκια τους. Δεν θα χωρέσει, λοιπόν, ούτε η ηχηρή απουσία μας.